سرگذشت ایرانیان – بنکر | Banker

ایران با قدمت و تمدنی کهن از چنان عظمتی برخوردار است که امکان نگارش کتابی که تمام تاریخ آن را شامل شود، وجود ندارد.

کتاب‌های مختلفی که طی سالیان مختلف تالیف شده‌اند نیز نتوانستند همه‌ی شخصیت‌ها و وقایع تاریخی را به طور کامل شرح دهند.

به همین جهت تردیدی وجود ندارد که کتابی کامل از تاریخ ایران که با جامعیت کل تاریخ را دربرگیرد در دسترس نیست.

تاریخ مکتوب شده برای ما از دوران مادها شروع می‌شود و به طور مستمر در حال بازنگری و تغییر است چرا که با به دست آمدن اطلاعات و مدارکی جدید، تاریخ تالیف شده مدام دگرگون می‌سازد.

اشیاء فراوان باستانی این گنجینه‌های با ارزشی که در هر گوشه و کنار ایران به فراوانی یافت می‌شوند هر کدام برگ جدیدی بر تاریخ ایران می‌افزایند.

از سوی دیگر تحریفات تاریخی خواه از سر جهالت خواه از سر بدخواهی ما را در روایت تاریخ کشورمان دچار مشکل می‌کند اما چاره‌ای نیست.

نمی‌توان صبر کرد تا بلکه روزی، روزگاری تاریخ کامل و بدون نقصی را به فرزندان این کشور ارائه داد و آموخت.

به همین دلیل برای جلوگیری از فراموشی تاریخ، حوادث آن و شخصیت هایش، مدام باید تاریخ را تکرار کرد و این احتمال را در نظر داشت که به دست آمدن مدارک و اسناد جدید و حضور پژوهشگران وطن پرست و میهن خواه، روزی تاریخ حقیقی و کامل این سرزمین از پس تحریف‌ها، پنهان کاری ها، وارونه کردن حوادث و اتفاقات تاریخی بدست آید.

بعد از آمدن اسلام به ایران وقتی ایرانیان به مرور توانستند خود را از یوغ عرب‌ها برهانند، مردانی وطن‌پرست در زمانه‌ی خود به ثبت و ضبط حوادث و شخصیت‌های تاریخی دست زدند که خوشبختانه بسیاری از این آثار باقی ست.

بخش عظیمی از تاریخ ما، توسط مورخین و پژوهشگران غربی مکتوب شده که با تمام نواقص آن، شایسته‌ی قدردانی است.

قدمت تاریخ کشور ما به گونه‌ای است که امکان تهیه یک تاریخ کامل از آن به تنهایی وجود ندارد.

بسیاری از نقش‌آفرینان تاریخ، خود به تنهایی مبنای یک کتاب بزرگ هستند.

شما به تعداد تمام پادشاهان، وزیران، سرداران، دانشمندان، شاعران و … می‌توانید کتاب بنویسید. چه رسد به شرح حوادث و وقایع کوچک و بزرگ در دوره همان‌ها.

اگر به تاریخ ایران باستان و کتاب‌های تاریخی علاقه دارید، خواندن این کتاب به شما پیشنهاد می‌شود.

در بخشی از کتاب سرگذشت ایرانیان: مختصر و مفید می‌خوانیم:

داریوش که از خاندان هخامنشی بود به مصر رفت و پیکر کمبوجیه را به ایران آورد و در همین زمان با زیرکی توانست راز دروغین گوماته غاصب (بردیای دروغین) را آشکار سازد و به کمک شش تن از بزرگان، گوماته را کشت و خود بر تخت شاهی نشست.

تصویر نه تن از یاران بردیا را که دستگیر شده به کیفر رسیده‌اند با نام هر یک در کتیبۀ بیستون دیده می‌شود.

با مرگ فرزندان کوروش، کشور در آشوب فرو رفته بود اما داریوش با سرعت، تمام گردن کشان را سرکوب و گوشمالی داد و آرامش را برقرار ساخت سپس چون شنید که مصر نیز آرام نیست به سرزمین فراعنه رفت و به جلب قلوب کاهنان مصری که در آن کشور صاحب نفوذ بسیار بودند پرداخت و حاکم ایرانی ستمگری را که بر مردم مصر رنج‌ها داده بود به سزای اعمالش رساند و همچون کوروش با آنان با مهربانی رفتار کرد و آئین آن‌ها را محترم شمرد.

چنان که داریوش خود در کتیبۀ بیستون به تفصیل نگاشته است، در اکثر کشورهایی که به تصرف ایرانیان درآمده بود شورش‌هایی برخاست و در هر ناحیه، اشخاصی بر علیه داریوش قیام کردند ولی او در اندک زمان بر تمام مخالفان غلبه کرد و ایشان را از میان برداشت.

پس از آن داریوش از شورشی که نزدیک بود در آسیای صغیر ظهور کند جلوگیری کرد.

قسمتی از راه‌های بازرگانی مصر را اصلاح کرد و آموزشگاه پزشکی مصر را که بسته شده بود بار دیگر دایر نمود.

ویرانی‌ها را نیز آباد کرد سپس فرمان داد تا از دریای سرخ راهی به دریای روم (مدیترانه) باز کنند تا کشتی‌ها بتوانند از آن راه به هند و ایران راه یابند و بازرگانی کنند.